W przepiękną, słoneczną ostatnią sobotę lata, 21 września, spotkały się Rodziny Aniołków – dzieci, które żyły u ich boku krócej niż inne. Czasem tak krótko, że nie było możliwości, by wyszeptać im wszystko, co serce Mamy i Taty pragnęłoby wyznać przed rozstaniem…

Spotkanie rozpoczęło się od przejmującego, bardzo osobistego występu Teatru ArtEz pt. „Nie straciłaś – zyskałaś!”, w którym aktorka Elżbieta Ziemniczak wraz z wokalistką Katarzyną Aszyk opowiedziały językiem ruchu, gestu i dźwięku o doświadczeniu żałoby po stracie dziecka.

Następnie poznaliśmy historie dwóch rodzin, które zgodziły się opowiedzieć o swoich zmaganiach z ciężkimi wadami wrodzonymi zdiagnozowanymi w okresie prenatalnym u ich dzieci. Było bardzo osobiście, szczerze, bez unikania trudnych kwestii, a jednocześnie czuliśmy, że mówią nie tyle o samej chorobie, ile o sobie i swoim dziecku, po prostu…

Po przerwie na posilenie się kawą i ciastem nastał czas warsztatów psychologicznych z terapeutką prowadzącą hospicyjne grupy wsparcia Dagmarą Ejdys-Bukowską, zakończone napisaniem liściku do dziecka, które odeszło. Swoje listy napisały też chętne dzieci – rodzeństwo Aniołków. Trzymając w dłoniach listy przyczepione do białych baloników, przeszliśmy na brzeg Jeziora Maltańskiego, by wypuścić wiadomość do Nieba… Długo wpatrywaliśmy się w niebo, aż zniknął ostatni balonik. Nie zabrakło ciszy, łez i przytulenia. Choć tak krótko, ONE Z NAMI BYŁY i BYŁY WAŻNE. Chcemy o tym zaświadczyć.

Co powiedzieć, jak podsumować…?

DZIĘKUJEMY wszystkim, bez których to spotkanie nie mogłoby się odbyć.

RODZINOM. Rodzicom, rodzeństwu. Wasza obecność była znakiem miłości, która nie umiera i która „jest największa”. Ale była też źródłem pocieszenia dla innych rodziców, może na innym etapie żałoby. Jedni drugim nieśliście wsparcie, serdeczny gest, spojrzenie, które nie ocenia, a rozumie… Niektórzy z Was przyjechali z odległych stron Wielkopolski. Dziękujemy, że byliście.

RODZICOM, którzy podzielili się swoją historią. Za odwagę i pokazanie trudnego kawałka swojego życia, tak nierozerwalnie związanego z bólem, smutkiem i żałobą. Za zaświadczenie, że da się to przeżyć… Za podzielenie się, w czym jesteście dziś inni. Dziękujemy…

Eli Ziemniczak i Kasi Aszyk – za ubranie w język sztuki tego, co tak trudno wyrazić słowami. Za Waszą wrażliwość, talenty i osobiste świadectwo.

Miastu Poznań – sponsorowi wydarzenia. Bez wsparcia środków z budżetu naszego miasta byłoby nam o wiele trudniej działać. Dziękujemy wszystkim Pracownikom Urzędu Miasta, z którymi mamy kontakt realizując projekty, za wszelką pomoc i wsparcie.

Fundacji Kawalerów Maltańskich za stałą, serdeczną współpracę.

Pracownikom Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej oraz wieży kontroli lotów Lotniska Ławica za nieskrywaną życzliwość i pomoc w umożliwieniu wypuszczenia balonów.